Αποσυμβολισμοί

Από εδώ που στέκομαι απόψε, τρόπος να σωθούμε και οι δυο δεν υπάρχει. Αγρίεψαν τα ζώα, το χορτάρι του μυαλού μου γέμισε σπαθόχορτα και το φεγγάρι, αχ το φεγγάρι δεν θέλει να καταλάβει τίποτα από όσα του ψιθυρίζω. Όπου και να γυρίσω το κεφάλι μου καρέκλες και σκύλοι με τρία πόδια, όχι τέσσερα. Επίσης είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κάτι σημαίνουν όλα αυτά τα παραλίγο φιλιά και οι σχεδόν σχέσεις. Σήμερα η μέρα μου ήταν ως εξής: διάλεξα λάθος τρεις συνεχόμενες φορές, αλλά αν δεν το μαρτυρήσεις εσύ στον ξέρεις-ποιόν, δεν θα πω τίποτα ούτε κι εγώ. Ξενύχτησα λέγοντας τα μυστικά μου σε όποιον πλήρωνε καλύτερα. Δυστυχώς, δεν ήσουν εσύ. Άδικα σου λέω βάφτηκε ο ουρανός στο κόκκινο του αίματος, τα συντριβάνια στέρεψαν και η όλη η μαγεία χάθηκε τη στιγμή που έκλεισε η πόρτα πίσω σου. Όπως γίνεται συνήθως με όλες τις πόρτες και όλες τις μαγείες και όλα τα γαμημένα τα συντριβάνια.

  

Δόγμα

Όλη η απεραντοσύνη του ουρανού υπάρχει για να νιώθουμε μικροί , όλη η λαχτάρα του έρωτα για να νιώθουμε ανίσχυροι, οι δρόμοι φτιάχτηκαν για να έχουμε τη ψευδαίσθηση της επιλογής, το τηλέφωνο χτυπάει μόνο για να ελπίζω πως είσαι εσύ, τα όνειρα έρχονται για να μας δείχνουν όσα δεν έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε κι εσύ υπάρχεις για να μου θυμίζεις την τρισυπόστατη φύση μου : αφελής, αφελής, αφελής.

Αγανάκτηση κλπ

Πήρα άλλη πορεία, δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί και 
κοστίζουν, οι χαρές είναι φτηνές μα προσπάθησε κι ένα 
αντίο που και που, όχι μόνο καλημέρες, κάτσε ένα 
λεπτό να μετρήσω τα ψιλά στην τσέπη μου να δω πόση 
χαρά αγοράζω, μη μιλάς με χρησμούς, δεν το αντέχω, 
τσαλακώθηκαν τα ρούχα μου και οι ελπίδες κοστίζουν 50 
λεπτά η μία, έπιασε να φυσάει, σκόρπισαν τα χαρτιά 
στο γραφείο και οι σκέψεις μπερδεύτηκαν, δεν θέλω να 
δω κανέναν απόψε, μάλλον θα φταίει το φθινόπωρο που 
έρχεται ή κάτι ακόμα πιο βαθύ που τώρα μου διαφεύγει. 


Κράτα αποστάσεις, αν συγκρουστούμε δεν υπάρχει 
κανείς να μαζέψει τα κομμάτια μας. 


Αχ και να μιλούσα απλά να με καταλάβαινες.

Ένας κόσμος ανάποδα

 

Καμιά φορά μπορεί να γίνει κάτι φαντασμαγορικό, αλλά συνήθως δεν συμβαίνει τίποτα και στο τέλος της ημέρας ίσως αναρωτιέσαι τι έκανες και σήμερα, επιβίωσες, ίσως πάλι όλες αυτές οι μικρές αυτοτελείς ανούσιες ημέρες να είναι η εισαγωγή για κάτι μεγάλο, ίσως πάλι να μην ήταν ανούσιες αν έκανες κάτι για αυτό.

Εντάξει τώρα, όλα έχουν μια σημασία που τους αναλογεί κι αν ακόμα δεν κατάλαβες από μόνη σου δεν έχει νόημα να σου εξηγήσω, εμένα ποιος θα μου εξηγήσει γιατί σκοντάφτω στο ίδιο σημείο, είναι λοιπόν μέρες που νυστάζω και νύχτες που δεν μου κολλάει ύπνος, είναι φάτσες που δεν αντέχω και μέρη που σφίγγεται το στομάχι μου όταν περνώ, κοίτα, άνθρωποι, χαμογελαστοί, καλοντυμένοι, μια χαρά, όλο νταλαβέρια και κουρέματα μυστήρια και κονέ και όλο στο κινητό, άστο λίγο το ρημάδι, δεν θα πάει πουθενά, πίνουν πολύχρωμες μαλακίες με μαϊντανούς μέσα, φόβος ρε φίλε μην είσαι μόνος γιατί τα χρόνια περνούν, κι οι άνθρωποι περνούν, εγώ θέλω ένα μπαρ ξύλινο με φώτα νέον και κιθάρες και μια μαύρη τύπισσα να κλαίει πάνω από το μικρόφωνο, θέλω σκοτάδι έξω και τζακ με ντραμπούι μέσα, να φοβάμαι να πάω στο αμάξι μη μου την πέσει κανένας αλιγάτορας, και μετά ξύπνησα και περπατώ βιαστικά στον Πειραιά, εκεί στην Νοταρά με πιάνει ένα κάτι και θέλω να στρίψω αλλά κρατιέμαι, κύριος, συνεχίζω, μετά αποφασίζω να παίξω μόνος μου το παιχνίδι κοιτώ-αγνώστους-στα-μάτια-και-όποιος-χαμηλώσει-το βλέμμα-χάνει, κερδίζω δυο τύπους με κοστούμια αλλά η τρίτη, μια κυρία ηλικιωμένη με κοιτάζει τόσο μεγαλόπρεπα, με τόση αξιοπρέπεια που τα χάνω.  Πείτε μου σας παρακαλώ τι ζήσατε και αποκτήσατε τέτοιο βλέμμα, τέτοιο περπάτημα, κερνάω τσιγάρο αν θέλετε, δεν βρίσκω κουράγιο να πω κάτι και μετά ο τροχονόμος στην Κόνωνος αποφασίζει να σταματήσει τα φορτηγά για να περάσω επιτέλους, περνάω δίπλα από το Λάθος και το Πάθος, τα ασπρόμαυρα σκυλιά, κοίτα να δεις, έφτασα, μια πόρτα ανοιχτή περιμένει, να μπω; Μπαίνω. Μια μέρα περιμένει, ας μη της χαλάσω το χατίρι.

Αν ήταν η τελευταία θα έκανα κάτι διαφορετικό; Ναι. Αν ήταν η τελευταία, θα ήθελα να το ξέρω; Όχι. Αν ήσουν η τελευταία μου ελπίδα να είμαι ευτυχισμένος, θα έκανα τα ίδια; Ίσως. 

Το τέλος της εποχής του κυνηγιού

 

 

 

Θελεις στ' αλήθεια να με γνωρίσεις; Έχω τόσες κακές συνήθειες, καπνίζω, πίνω, ελπίζω.

 

 

...................................

 

 

Καμιά φορά λοιπόν μπερδεύω τα σημάδια και βγάζω άλλα νοήματα, αφηρημένα και πολύχρωμα, γεμάτα μεγάλα φτερά, καμιά φορά πάλι μπορεί να εμφανιστούν φλόγες κατά την απουσία σου ή ακόμα και φαντάσματα στο ψυγείο, μη νομίζεις όμως ότι το μαχαίρι είναι κάτι άψυχο ή ότι είναι εύκολο να κρυφτείς πίσω ένα σωρό άσκοπα χρόνια, πες μου όμως τι θα έκανες αν ήσουν μια μικρή πράσινη αράχνη, πόσο βάρος έχουν οι τύψεις, πώς θα φύγει αυτός ο λεκές από την ψυχή μας και πως περνούν το χρόνο τους όλα αυτά τα ναυάγια στο βυθό.

 

 

...................................

 

 

Τόσα μέρη να δεις. Μια ζωή να ζήσεις. Πες μου, αν είμασταν σε τροχιά που θα συναντούσαμε ο ένας τον άλλο, αν είμασταν πλανήτες θα γυρίζαμε γύρω από το ίδιο άστρο, αν είμασταν αγόρι και κορίτσι τι θα διάλεγα να σε ρωτήσω πρώτα, αν σήμερα ήταν Δευτέρα πόσες ώρες θα περνούσαν από το ένα λάθος στο άλλο, ξέρεις, όλα έχουν ένα ρόλο να παίξουν, τα υφάσματα γλιστρούν και αφήνουν τους ώμους γυμνούς, τα φιλιά δίνονται όχι μόνο στα χείλη, τα μάτια μας βγάζουν ψεύτες, τα δάχτυλα λυγίζουν και σφίγγουν και αγγίζουν κι εσύ

 

 

Μην κάνεις το ίδιο λάθος με τη θάλασσα, μην αφήνεις τους ανθρώπους να περνούν από μέσα σου.

 

 

 

 

 

 

F r a g i l e

Προσπάθησε λίγο ακόμα, το ξέρω, σιχαίνεσαι τη λέξη υπομονή, άστους λοιπόν να εξαφανιστούν, τι ξέρουν αυτοί, θα μπορούσες να πεις το

τραγούδι μελαγχολικό μα όπως κοιτούσα κατάλαβα, σε αυτό το φως όλα φαίνονται λίγο διαφορετικά, όσο πρέπει διαφορετικά, πες μου τι

καταλαβαίνεις όταν ακούς τη λέξη φως, ζήτησα εκείνο το τραγούδι για να ξεχωρίσουν οι άνθρωποι από τους μη ανθρώπους που έλεγε μια φίλη

παλιά, δεν θα μπορούσα να το κάνω διαφορετικά αυτό το λάθος και τώρα που βρήκα λίγο χρόνο θα στο πω, δεν είναι μόνο το μαγαζί εύθραυστο

Αριάδνη, είναι και κάποια πράγματα μέσα μας, μόνο μη πανηγυρίζεις, δεν κερδίσαμε ακόμα, μείνε και θα δεις πόσα δέντρα

έμειναν να σκαρφαλώσουμε, κοίτα πως κόλλησε εκείνο το δευτερόλεπτο στο ρολόι, πες μου, η καρδιά σταμάτησε για λίγο ή θυμήθηκες τον τρόπο που αγαπούσαμε όταν ήμασταν παιδιά;

Μια κάποια Πέμπτη

 
 
 

Έπιασε για λίγο να φυσάει, μετά σταμάτησε. Δεν ξέρω τι θα γίνει μετά. Επιτέλους κατάλαβα γιατί γυρίζω συνέχεια στον ύπνο μου, είναι το σώμα που προσπαθεί να συνηθίσει σε έναν κόσμο ονείρων χωρίς εσένα.

 

Όλος αυτός ο θόρυβος του κόσμου. Όλη η απελπισία να φτάσεις κάπου αλλού από εκεί που είσαι, όλη η μαγκιά του να χάνεις, μια ανέλπιστη καλοσύνη, ένα φεγγάρι ξαφνικό, η πρώτη γουλιά καφέ το πρωί, ο χορός των κουρτινών στον άνεμο, ο ιδρώτας στο στήθος σου, το νερό που γλιστράει στο σώμα, μια γλάστρα με γαλάζια άνθη, τσιγάρο όρθιος δίπλα στο παράθυρο, μια παραλίγο τέλεια ερωτική σκηνή, κέρματα, τσαλακωμένα ρούχα, τσιμπήματα κουνουπιών, ένα γέλιο από ένα παράθυρο σχεδόν υστερικό. Η βλακεία μου είναι αλεξίσφαιρη, η επιθυμία μου ένα αγκίστρι που καρφώνεται στη καρδιά, το πλήθος το πιο μοναχικό μέρος να βρεθείς. Μέχρι που βρεθήκαμε μαζί στο ίδιο δωμάτιο.

 

 

Κάτι τελευταίο. Χρειαζόμαστε μια κωδική φράση για όταν υπάρχει πρόβλημα. Όταν σου πω όλα καλά, να καταλάβεις.            

 

 

 

 

 

Φιλάργυρος

 

 

 

Όταν έφτασε η σειρά μου κι εμένα να πληρώσω, έβγαλα από την τσέπη

μου ένα ολόκληρο σακούλι γεμάτο αξόδευτες ελπίδες. Ποτέ δεν κατάλαβα

γιατί με κοίταξαν με τόσο οίκτο και αποστροφή, γιατί δεν δέχτηκαν

την πληρωμή κι ακόμα γιατί την επόμενη ημέρα, μόνο για εμένα,

ξημέρωσε Παρασκευή.

 

*

 

Μόνο τα πουλιά, ενώ συνήθως με απέφευγαν, τώρα ήταν πρόθυμα να μου εξηγήσουν τα  πάντα, δεν θα μπορούσα να δεχτώ όμως κάτι τόσο γενναιόδωρο, έτσι απλά κάθισα και περίμενα υπομονετικά να έρθεις να με τιμωρήσεις για την αυθάδειά μου, έστω για λίγο, σ' αυτή τη ζωή ή στην επόμενη.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ζήνωνος

Μεσημέρι και ο ήλιος δίχως οίκτο πάνω από τη Ζήνωνος, πώς βρέθηκα εδώ, με τρώει η καινούργια πληγή στο γοφό, κι ας έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, πλέον κανένα δέντρο δεν με δέχεται στη σκιά του. Πλοίο είναι αυτό που ακούγεται, δεν είναι δυνατόν, μήπως πέρασες από δίπλα μου και δε σε κατάλαβα, στάσου, αυτό το κορίτσι έχει τα μαλλιά σου και κάτι που είχα ξεχάσει να σου πω το θυμήθηκα τώρα, πού είσαι να στο πω;

Ένα τραγούδι αβέβαια γνωστό από κάπου και χαρούμενα πρόσωπα με μάτια κρυμμένα πίσω από μαύρα γυαλιά, αν μας έβλεπε κάποιος από ψηλά θα μας περνούσε για μυρμήγκια; Θα έμπαινε στον πειρασμό να μας πατήσει; Όλα είναι θέμα προοπτικής εκτός από το πόσο σου λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ. Περίεργο συναίσθημα, γι' αυτό παίζω το ρολάκι μου και χαμογελώ κι εγώ, τώρα είμαι ένας από εσάς. Σταματώ να χαμογελώ. Τώρα δεν είμαι. Ξαφνικά θυμάμαι το τραγούδι, πού είσαι να στο τραγουδήσω;

Ας μιλήσουμε για τα Χριστούγεννα

 
 
- Θέλεις να μιλήσουμε για τα Χριστούγεννα;

- Μα είναι καλοκαίρι.

- Μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Κυρίως τα φώτα. Και το καλοκαίρι μου αρέσει, περισσότερο η θάλασσα. (Υπάρχουν πράγματα που με κάνουν χαρούμενο. Υπάρχουν πράγματα που με στεναχωρούν. Μερικά τα κάνουν και τα δύο. Πώς θα ένιωθες αν σου έλεγα πως ανήκεις στην τελευταία κατηγορία; Θα μπορούσα να σου μιλάω για ώρες αλλά, το ξέρω, δε γίνεται. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ να σου μιλάω καθόλου. Κι άλλα πράγματα δε γίνονται. Από την άλλη κάποια άλλα, πιο απίθανα, γίνονται. Σκέψου μόνο πως κατέληξα να μισώ την Καλαμάτα, κι ας μην έχω πάει ποτέ. Όλοι μιλούν για υπομονή, λες κι έχουμε άλλες τέσσερις ζωές να ζήσουμε. Ας μη σταματήσει η μουσική. Ας πουν ένα τραγούδι ακόμα. Αν χανόμουν από τη ζωή σου θα με έψαχνες; Ότι πιο ειλικρινές μπορούν να κάνουν τα σώματά μας είναι να ματώσουν ή να τελειώσουν.)

- Εντάξει, ας μιλήσουμε για τα Χριστούγεννα.

I'll sleep when I'm dead

 

Στέκομαι και κοιτάζω. Με δέος, με φόβο, με ελπίδα, δεν ξέρω πως. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, απλά κοιτάζω. Είναι νύχτες σαν τη χθεσινή που με κουράζει αυτή η κατάσταση. Υπάρχει κάτι αδιευκρίνιστο στην ατμόσφαιρα. Ίσως να είναι η απόσταση ανάμεσα στα σώματα που ηλεκτρίζει. Δεν θέλω να μιλήσω για αυτό. Δεν ξέρω πώς να μιλήσω για αυτό. Δεν ξέρω από που να αρχίσω, πώς να δικαιολογήσω τις πράξεις μου, και ακόμα περισσότερο τις μη-πράξεις μου.

 

*

 

Θα περιμένω. Θα σταθώ και θα αφήσω τα σύννεφα να περνούν από πάνω μου. Θα είναι όμορφα. Μετά θα περιμένω λίγο ακόμα. Μέχρι να αρχίσουν οι άνθρωποι να περνούν από μέσα μου. Μετά, θα πέσουν τα φύλλα από τα δέντρα και οι μάσκες από τα πρόσωπα. Α, ναι, τότε θα είναι πραγματικά όμορφα.

Think pink

 

Ζωή σε συνέχειες, αυτό που πάντα χρειαζόμουν είναι κάποιος να κατοικήσει το μυαλό μου, είμαι σίγουρος ότι φλέγομαι το ίδιο εύκολα με όλους, ίσως λίγο πιο εύκολα, γι' αυτό σταμάτα αυτό που κάνεις με τα χέρια σου αυτό που κάνεις με το βάδισμά σου με τα πόδια σου με τη μέση σου με το χαμόγελό σου, αυτό που κάνεις με την υπομονή μου και με τα βράδια μου, δεν χορεύω, ντρέπομαι μόνο τις πιο ακατάλληλες στιγμές, τώρα είναι μια από αυτές.

.

.

.

Δεν έχω άλλο τοίχο ελεύθερο να κρεμάσω τις συγνώμες μου, κοιμάται ο γάτος στα πιο απίθανα μέρη, ο καπνός αρνείται να εγκαταλείψει το δωμάτιο και σχηματίζει σύννεφα στο ταβάνι, έχει βρέξει ποτέ μέσα σε δωμάτιο, μα τι λες, αν ήξερα την απάντηση νομίζεις θα την έλεγα σε εσένα; Θέλω να αλλάξω κορδόνια στα παπούτσια και μυαλό στο κεφάλι μου, δύσκολα βρίσκω κάτι που μου αρέσει και έτσι ξαναζώ τις ίδιες πτώσεις, κάποια στιγμή θα μάθω από τα λάθη μου και θα μπορέσω επιτέλους να κάνω καινούργια, μα στάσου, ποιοί είναι όλοι αυτοί που έχουν γεμίσει τη ζωή μου, κάποια στιγμή σταμάτησαν να ρωτούν κι εγώ σταμάτησα να απαντώ.

.
.
. 

Τι να σου κάνουν 2 καφέδες τη μέρα, μια καλημέρα μέσα από τα δόντια, μερικά ευχαριστώ, κανά δυο λέξεις σκόρπιες, χρεώσεις και ο καπνος τρίμματα, δεν καπνίζεται, ο ζίπο θέλει γέμισμα, το τασάκι θέλει άδειασμα, μέσα μας τι γίνεται; Θα σου πω εγώ τι γίνεται. Αλλά πρώτα σταμάτα να παίζεις έτσι μαζί μου. Ή αφού το κάνεις κάντο καλύτερα.

.

.

.

.

''Πάμε να καπνίσουμε; καλά εγώ πάω...'' 

.
.
.
.
.
.
. 

Fuck me. Αυτό δεν το είδα να έρχεται.

 

 
 
 
 
 

-Γιατί; - Γιατί όχι;

 
Τόσο αλκοόλ στις φλέβες μου και δεν έχω μάθει τίποτα για το στήθος σου και τις μυστηριώδεις δονήσεις του. Τα βράδια ανάβουν φωτιές οι άνθρωποι, λες κι αυτό θα κρατήσει τα τέρατα μακριά. Τι γίνεται όμως όταν τα τέρατα είναι μέσα μας; Η μόνη φωτιά που γνωρίζω είναι χαμηλά στην κοιλιά σου. Αν μείνω λίγο ακόμα δεν θα φύγω ποτέ, κι αυτό θα ήταν καταστροφικό, όχι για εσένα, όχι για εμένα, αλλά για τη φυγή την ίδια. Πες μου, αν χρειαστεί, θα μπορούσες να δακρύσεις μέσα στο νερό; Καλή η επιτυχία, δε λέω, μα έχει τη γοητεία της και η καταστροφή. Το βάδισμά σου δε με αφήνει να ησυχάσω, εκείνη η φλέβα ψηλά στο μέτωπο, εκείνος ο απροσπέλαστος κόσμος στη βάση του λαιμού σου, αν μπορούσα να χτίσω μια πόλη θα την έχτιζα εκεί. Ένα από τα προβλήματά είναι πως αισθανόμαστε πολύ γρήγορα και δεν προλαβαίνουν να δέσουν οι αναμνήσεις μέσα μας. Σε βλέπω να κινείσαι αργά και σκέφτομαι, ίσως έτσι κρατάνε περισσότερο οι στιγμές. Τόσα λευκά κύματα μπροστά μας κι εμείς ακόμα να καταλάβουμε, τι στο διάολο, χαζοί δεν είμαστε, ίσως ερωτευμένοι, ίσως απελπισμένοι, δεν
γνωρίζω τη διαφορά. Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω την πείνα από τον έρωτα, δεν μπορώ να μιλήσω, μπορώ όμως να σου δείξω τι συμβαίνει, θα προσπαθήσω να σου εξηγήσω με σάλιο και σημάδια και δαγκωματιές πριν με καταπιεί το δωμάτιο. Πριν αφήσω τη ζώνη κάτω μάθε ότι τα λόγια καμιά φορά πονάνε περισσότερο, γιατί είναι για πάντα. Θα μπορούσα να τα κάνω όλα αυτά διαφορετικά; Φυσικά και θα μπορούσα, αλλά γιατί να πάνε χαμένα τόσα δάκρυα; Θα σου πω ένα μυστικό και σταματώ εδώ. Έλα πιο κοντά. Λίγο ακόμα. Φοβόμουν να πιστέψω στους ανθρώπους, μέχρι που με γνώρισα λίγο καλύτερα και κατάλαβα πόσο δίκιο είχα.
 
 
 
 

Απλά μαθηματικά

 

 

 

Ξύπνησα ένα όχι και τόσο μακρινό πρωινό
με έναν όχι και τόσο άγνωστο άνθρωπο δίπλα μου
σε ένα όχι και τόσο μεγάλο δωμάτιο
προσπαθώντας να θυμηθώ πως έφτασα ως εδώ
γιατί κάνω αυτά που κάνω
γιατί θέλω αυτά που θέλω
τις Κυριακές πάντα βιαζόμουν να ζήσω
τα ρολόγια τρέχουν πιο γρήγορα για κάποιο λόγο
και αυτή η μέρα σου αφήνει μια άσχημη γεύση, χωρίς
να έχει συμβεί κάτι αληθινά άσχημο, ίσως πάλι
να είναι η γεύση της ελπίδας στα χείλη μας
που χάλασε κρεμασμένη εκεί τόσο καιρό
τόοοοοση διαστροφή στον έρωτα
τα μόνα όρια που υπάρχουν είναι
αυτά που βάζουμε εμείς στον εαυτό μας
αλλά το γνωρίζεις ήδη αυτό
ίσως όλα τα παραπάνω να έβγαζαν νόημα
θα βγάλουν νόημα, στο υπόσχομαι
κάποια μέρα που ίσως να είναι Κυριακή,
δεν καταλαβαίνεις και είναι καλύτερα
έτσι, πίστεψέ με, ίσως όταν πάψεις να ελπίζεις
όλα καθαρίζουν και γίνονται πιο απλά,
δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί, ίσως μια μέρα
να φτάσω, αλλά μέχρι τότε
ίσως να γείρω λίγο το κεφάλι μου για να
σε προσέξω καλύτερα, το συνηθίζω αυτό,
ίσως πάλι να μην το κάνω, καμιά φορά
αρκεί ίσως ένα όνειρο και ένα μικρό στραβοπάτημα
στις σκάλες, ανάμεσα δεύτερο και τρίτο όροφο,
για να σκορπίσεις ξαφνικά ότι με κόπο μάζευες
τόσα χρόνια : ___________________ .

 

 

 



Animalia

 Σήμερα θα σου μιλήσω για διάφορα είδη ζώων, έχει πλάκα λοιπόν κάποιες φορές να ψάχνεις την μέρα σου για κάτι που έγινε, να μαζεύεις όλες τις μικρές λεπτομέρειες που σε βαραίνουν όπως τα κέρματα στη τσέπη γιατί αυτές έχουν σημασία τελικά, να θέλεις υποσυνείδητα να σου συμβεί μια μαλακία για να σου έρθει επιτέλους η γαμημένη η έμπνευση, άλλες φορές δεν έχει και τόσο πλάκα όμως, οι μαλακίες σπάνια έρχονται μία μία, συνήθως είναι σε κοπάδι και σε ποδοπατούν, είναι τετράποδη μορφή ζωής βασισμένη όχι στον άνθρακα αλλά στον πόνο, της οικογένειας των βοειδών, του είδους bubalus malakius, δεν ξέρω για τους άλλους αλλά εγώ όταν είμαι καλά δεν βγαίνει λέξη, εξάλλου όταν είσαι καλά δεν τολμάς να μιλήσεις μήπως το γρουσουζέψεις, λες όλα καλά και σήμερα, περίεργο, δεν άκουσα κανένα κοπάδι να πλησιάζει, ακόμα και οι καλύτερες μέρες όμως έχουν μια ιδέα από βαρεμάρα μέσα τους, η βαρεμάρα κύριοι είναι σαν τα κουνούπια, σε τσιμπούν εκεί που δεν το περιμένεις, εκεί που κάθεσαι, είναι δίπτερο έντομο, ανήκει στην οικογένεια των culicidae, τους είδους varemarius και τσιμπάει αλύπητα, εμένα με έχουν βάλει στο μάτι από μικρό και έτσι δεν μπορώ κάτι για πολύ καιρό, με ελάχιστες εξαιρέσεις, σήμερα βαρέθηκα λοιπόν το πρωινό ξύπνημα, τα σκουπίδια έξω από τα διαμερίσματα κατεβαίνοντας τις σκάλες, βαρέθηκα τη μυρωδιά της παλιάς πολυκατοικίας στην είσοδο, τη διαδρομή για να έρθω εδώ, τις ατελείωτες ώρες χωρίς νόημα μπροστά σε έναν υπολογιστή ή σκυμμένος σε ένα τηλέφωνο, βαρέθηκα τον ίδιο καφέ, την αναποφασιστικότητά μου ή αντίθετα τις τρελές παρορμήσεις μου, συγκεκριμένες ώρες τσιγάρο, οι άνθρωποι στη δουλειά σκυμμένοι κι αυτοί, δεν μιλάει κανένας, και υπάρχουν όλα τα τυπικά δείγματα ανθρώπων εδώ, υπάρχει ο ligurius peftulus, κάνει παρέα μόνο με τον varvatilus masculantus, έναν όροφο πιο κάτω φυσικά υπάρχει και ο kano ton filo sou alla mono gia na stin fero sto telus, εγώ αλλάζω οικογένεια κάθε τρεις και λίγο, σήμερα είμαι του είδους paidi gia tus kafedus, αύριο πιθανότατα θα γίνω kano ton malaka me epitixius, αλλά μη σας κουράζω άλλο με οικογένειες και γένη, όλοι άνθρωποι είμαστε, ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και στην τελική μήπως όλοι δεν έχουμε κάπου μέσα μας ένα δωμάτιο στο οποίο δεν αφήνουμε κανέναν να μπει, δεν κρίνω για να μη κριθώ αλλά είναι κάτι στιγμές ρε γαμώτο που με πιάνουν κάτι γέλια και με κοιτούν σαν εξωγήινο, που να τους εξηγήσω πως τα βλέπω εγώ τα πράγματα, μα θα μου πεις εσύ είσαι καλύτερος, φυσικά και είμαι, και είμαι όχι μόνο καλύτερος αλλά και μετριόφρων επιπλέον, επίσης πώς να σου εξηγήσω για τα δάχτυλά σου και όλη τη ζημιά που κάνουν όταν δεν αγγίζουν, το ξέρω ότι δεν ενδιαφέρεται κανείς, πιθανότατα ούτε καν εσύ, αλλά εγώ στα λέω έτσι κι αλλιώς, σήμερα λοιπόν που τα κουνούπια τσιμπούν άγρια και το κοπάδι πλησιάζει και όλοι συναναστρέφονται με όλους και όλα γυρίζουν και όλα είναι πιθανά σου λέω πως η αλήθεια δεν είναι στους sex pistols, η αλήθεια είναι στα μάτια των ανθρώπων, στα πόσα δίνουν όχι στα πόσα παίρνουν, στο πόση σκιά αφήνουμε πίσω μας, πως φαινόμαστε στο φως της δύσης ή ακόμα στο πόσο λίγο ή πολύ αλλάζει ο κόσμος όταν χαμογελάμε.

427

Είναι κάποια λόγια που δεν

λέγονται με λέξεις κάποια πράγματα που

δεν γίνονται με πράξεις κάποια

αισθήματα που δεν τα νιώθεις ποτέ

ολόκληρα κάποιοι άνθρωποι

που δεν τους γνωρίζεις ποτέ

πραγματικά κάποιες στιγμές που δεν τις

καταλαβαίνεις ακόμα και να

είσαι εκεί κάποιες κινήσεις

τόσο αλλόκοτες που δεν ερμηνεύονται

παρά μόνο με ένα φιλί.

 

~

 

Όταν έρθει εκείνη, θεέ μου, ας είναι απόγευμα κι ας μην έχουν πέσει τα αγκάθια της.

 

  

 

 

 

Oblina Letassa

Κάποιες φορές η ευγένεια είναι χειρότερη από τον οίκτο η αφέλεια χειρότερη από την προδοσία και η αδράνεια χειρότερη από την απελπισία δεν ξέρω αν συμφωνείς μα απόψε η καμπύλη της πλάτης σου κάνει τον κόσμο τόσο γαμημένα τρομακτικό

 

 

που όλα τα παιδιά θα κρυφτούν κάτω από τα σεντόνια και όλοι οι τρελοί θα κοιτάζουν τη λάμπα του δρόμου για ώρες.

 

 

 

 

 

 

 

Αίθουσα αναμονής

Περιμένω να ζεσταθεί το νερό περιμένω το φανάρι να ανάψει περιμένω να έρθει ο καφές περιμένω να πάει έντεκα να κάνω τσιγάρο περιμένω να ζεσταθεί το φωτοτυπικό περιμένω να περιμένω να περιμένω

                                               να με εκπλήξω.